Το Σικ, στη Xώρα της Φολέγανδρου, ισορροπεί ιδανικά με την παράδοση, τα χειροποίητα προϊόντα και τις σύγχρονες γευστικές τάσεις, προσφέροντας άρωμα Αιγαίου.
Σε μία γραφική διαδρομή με προορισμό τη Θεσσαλονίκη εκεί που οι ομορφιές της Ελληνικής υπαίθρου εναλλάσσονται, συναντήσαμε τον Δημήτρη Σιδέρη, ιδιοκτήτη του εστιατορίου To Σικ.
Γέννημα θέμα της Φολέγανδρου, ενός μοναδικού δείγματος νησιού των Κυκλάδων με πλατείες στη διαμόρφωση της Χώρας, δημιούργησε το Σικ, έναν αξιοζήλευτο χώρο εστίασης όπου σερβίρονται γεύσεις πέρα από τα καθιερωμένα με τα κλασικά πιάτα να εμπλουτίζονται με έθνικ στοιχεία και τοπικές πρώτες ύλες όπως κατσικάκι, αρνάκι, κολοκύθα, τυρί, κάπαρη ελιές και όσπρια.
Η υγιεινή μεσογειακή διατροφή στο απόγειό της αφού τα πιάτα στο Σικ διαμορφώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι θελκτικά στο μάτι χωρίς να στερούνται τη χαρά της βαθιάς νοστιμιάς.
Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε το πεντανόστιμο κατσικάκι λεμονάτο και τις μελιτζάνες γεμιστές με φακές, ρυζάκι και σάλτσα γιαουρτιού.
Η Φολέγανδρος είναι ένας ζεστός εναγκαλισμός, πηγαίος και αυθόρμητος στοιχεία της Ελληνικής φιλοξενίας. Ανάμεσα στο καλωσόρισμα του ερχομού και στην «καλή αντάμωση» του αποχαιρετισμού σμίγουν οι άνθρωποι που με την πάροδο των ετών έρχονται και ξανάρχονται σφυρηλατώντας δεσμούς με τον τόπο και τους κατοίκους του.
Το απαράμιλλο λευκό των γνήσιων κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής σπιτιών της τονίζεται από τα πολύχρωμα πορτοπαράθυρα, ενώ οι πλακόστρωτοι δρόμοι της και οι συνεχόμενες πλατείες με τα μεγάλα πλατάνια προσκαλούν τον επισκέπτη να ξαποστάσει κάτω από την παχιά τους σκιά.
Η Χώρα του νησιού, χτισμένη στα 200 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας, απλώνεται μέσα και γύρω από το μεσαιωνικό Κάστρο που δεσπόζει περήφανα στο χείλος του γκρεμού. Οι ανθισμένες βουκαμβίλιες που ξεπροβάλουν από τα μπαλκόνια των σπιτιών του Κάστρου σε συνδυασμό με τη θεά του απέραντου Αιγαίου κάνουν το θέαμα μοναδικό.
Η ήπια τουριστική ανάπτυξη των δύο τελευταίων δεκαετιών επέτρεψε στο νησί να διατηρήσει στο ακέραιο το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του. Παράλληλα όμως αναπτύχθηκαν σύγχρονες υποδομές και οργανωμένες τουριστικές υπηρεσίες.
Παραδοσιακά φαγητά της Φολέγανδρου είναι τα ματσάτα, που είναι τοπικά μακαρόνια και σερβίρονται συνήθως με κόκκορα κοκκινιστό, κατσίκι κοκκινιστό ή σουτζουκάκια, η καλασούνα ή κρεμμυδένια, όπως την αποκαλούν συχνά, καθώς και η καρπουζένια, γλυκό από καρπούζι, μέλι και σουσάμι(παστέλι) ψημένο στον φούρνο. Στη Φολέγανδρο, υπάρχει και τοπική τυροκομία με διάφορα τυριά όπως το σουρωτό (φρέσκο αιγοπρόβιο τυρί), το ξυνότυρο, το ανθότυρο και το «σκέτο» τυρί, ένα σκληρό τυρί που συνοδεύει ιδανικά τα ματσάτα.
Φυσικά και θρησκευτικά μνημεία της Φολέγανδρου
Η Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που βλέπει κανείς με το που φτάνει στη Χώρα. Ολόλευκη, με το λιθόστρωτο δρομάκι που οδηγεί σε αυτήν υψώνεται στη βορειοανατολική πλευρά του χωριού πάνω σε έναν εντυπωσιακό βράχο.
Πρόκειται για τη σπουδαιότερη εκκλησία της Φολέγανδρου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, ενώ εικάζεται ότι χτίστηκε στη θέση αρχαίου ιερού. Στον αυλόγυρο και στο εσωτερικό του Ναού θα δείτε εντοιχισμένες αρχαίες επιγραφές και βάσεις αγαλμάτων.
Η κατά την παράδοση θαυματουργή, ασημοστόλιστη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας που φυλάσσεται στην εκκλησία συνδέεται με πειρατικές ιστορίες και θρύλους της Φολεγάνδρου, ενώ σύμφωνα με το παλιό έθιμο του νησιού, το Πάσχα γίνεται περιφορά της εικόνας σε όλα τα σπίτια του νησιού.
Επισκεφτείτε το γραφικό χωριό της Άνω Μεράς, μια παραδοσιακή αγροτική οικιστική μονάδα του 19ου αιώνα, και ειδικά το Λαογραφικό Μουσείο (ανοιχτό τους καλοκαιρινούς μήνες, από τις 17:00 - 20:00μμ) όπου θα έχετε την ευκαιρία να δείτε το τυπικό αγροτικό νοικοκυριό της Φολεγάνδρου όπως αυτό λειτουργούσε μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Το μουσείο ιδρύθηκε από τον πολιτιστικό σύλλογο «Η Φολέγανδρος».
Η Χρυσοσπηλιά αποτελεί ένα ξεχωριστό φυσικό μνημείο με ιδιαίτερο σπηλαιολογικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Βρίσκεται περίπου 30 μέτρα πάνω από τη θάλασσα στη βραχώδη ακτή κάτω από το μοναστήρι της Παναγίας και είναι διακοσμημένο με αμέτρητους σταλακτίτες και σταλαγμίτες.
Το στοιχείο όμως που το καθιστά μοναδικό παγκοσμίως –πέρα από τις ρωμαϊκές δεξαμενές και το πλήθος των οστράκων που έχουν βρεθεί στο εσωτερικό του– είναι το πλήθος των αρχαίων ανδρικών ελληνικών ονομάτων που καλύπτουν τα τοιχώματα και την οροφή του, τα οποία χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ. Νικαγόρας, Θεμιστοκλής, Κλέων, Καλλίμαχος, Πυθαγόρας, Λυσικράτης είναι μόνο κάποια από τα ονόματα που αναγράφονται, τα οποία φαίνεται να ανήκουν σε εφήβους καθώς εικάζεται ότι η επίσκεψη στο σπήλαιο είχε λατρευτικό χαρακτήρα και πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο μιας τελετής ενηλικίωσης.
Ελληνικά 
English (UK)